Als het gaat om de wereld van legendarische instrumenten, staat de Fender Telecaster bovenaan de lijst van iconische gitaren. Voordat deze kwam, waren massa-geproduceerde elektrische gitaar body's hol. Denk aan akoestische gitaren met pickups erop geschroefd, zoals Gibson's ES-5. Anderen waren lap-steel gitaren.
Toen de eerste versie van de Telecaster - het productiemodel Esquire - in 1950 met zijn massieve houten lichaam op de markt werd gebracht, waren muzikanten en gitaarfabrikanten verbijsterd. Sommigen waren geïntrigeerd, terwijl anderen Leo Fender's nieuwe "plank" gitaar uitmaakte als grap. Moesten ze er nou mee peddelen of een honkbal ermee slaan?
Het duurde niet lang voordat degenen die de creatie van Fender bespotten inzagen hoe verkeerd ze waren over de gitaar die ze vergeleken met een "wc-bril met snaren." Maar we lopen voor op onszelf. Hoe is de geliefde Tele precies tot stand gekomen? Lees verder in deze post over de geschiedenis van de Fender Telecaster.
De eerste 'moderne' elektrische gitaar
Gitaren zijn geëlektrificeerd, om zo te zeggen, sinds de jaren 1920. Instrumentfabrikanten hebben voortdurend geprobeerd, en vaak mislukt, om een specifiek gitaargeluid vast te leggen en het luider te maken zonder een versterker nodig te hebben of om te gaan met feedback. Dit was de staat van het speelveld waarin autodidact elektronische ingenieur Clarence Leonidas "Leo" Fender zich bevond.
Fender, wiens bedrijf muziekinstrumenten en versterkers vervaardigde, had geprobeerd om te komen met een elektrische gitaar ontwerp dat heel anders was dan de geëlektrificeerde acoustic van de tijd. Ze maakten al Hawaiiaanse stalen gitaren sinds 1945, en toen Fender op het idee kwam om een Spaanse elektrische gitaar te ontwerpen met een solide body, besloot hij een aantal van de kenmerken van de stalen gitaren over te dragen aan zijn nieuwe ontwerp.
Leuk weetje: Leo Fender heeft nooit gitaar leren spelen. Hij kende geen akkoordposities. Hij wist niet eens hoe hij een gitaar moest stemmen. Hij leerde pas in latere jaren gitaren te stemmen toen stroboscooptuners beschikbaar kwamen.
Niet laten zijn onvermogen om te spelen in de weg van innovatie, Leo Fender, met de hulp van zijn team van gitaar bouwers (die gelukkig gitaar gespeeld), werkte op een solid-body gitaar die niet alleen bestand zou zijn tegen feedback, maar ook gemakkelijk te spelen en te repareren. Het bedrijf werkte aan verschillende prototypes en, tegen het einde van 1949, selecteerde een om zijn eerste solid-body productie gitaar.
De gitaar had een enkele cutaway, waardoor je makkelijk toegang had tot noten hoog op de nek, en een single-coil pickup dicht bij de brug. Er waren twee knoppen, een voor volume en de ander voor toon. De esdoorn hals, in plaats van te worden gelijmd aan de body zoals de standaard was, werd vastgeschroefd op de body met vier schroeven. Nog een paar tweaks en ze was klaar voor commerciële productie met de naam: de Fender Esquire.
De Fender Telecaster door de jaren heen
Om de wateren te testen, bracht Fender de Esquire uit in het voorjaar van 1950 en toonde het op de Chicago NAMM show in juli van datzelfde jaar.
De Esquire die werd gepresenteerd op de beurs had een ondoorzichtige zwarte afwerking en een witte pickguard, hieronder zat vermoedelijk een body van dennenhout. Het had een nieuwe druk-knoop toonschakelaar, die later door een three-way selectorschakelaar zou worden vervangen. De eerste paar Esquires hadden geen truss-rod, maar nadat sommige mensen erop wezen dat dit een probleem zou zijn, gaf Fender in en zette een truss-rod in de rest van de Esquires.
De volgende versie heette de Broadcaster en was uitgerust met twee single-coil pickups. Echter, het zou niet zijn naam te houden. De Gretsch Musical Instrument Company stuurde Fender een telegram waarin stond dat het al de naam 'Broadkaster' gebruikte voor een bestaande lijn drumkits. Om juridische geschillen te voorkomen, schrobde Fender onmiddellijk het label 'Broadcaster' van de kop van de gitaar en bleef het verkopen. De niet-gelabelde gitaar werd toen aangeduid als de Nocaster.
De Nocaster verkoop zette zich voort tot rond april 1951, hierna kreeg Fender's twee-pickup solid-body elektrische gitaar de naam die iedereen nu kent: de Telecaster.
In eerste instantie waren de tonale opties van de Telecaster vrij beperkt. De pick-up in de nek had aanzienlijk weinig toon, wat resulteerde in een basachtig geluid. Leo Fender bleef wijzigingen aanbrengen in het circuit van de gitaar voor een duidelijker signaal, meer functionaliteit en bredere tonale variëteit.
Telecaster varianten
Tegen het einde van de jaren '50, was de Fender Telecaster gegroeid in populariteit met een veelheid van muzikanten die er een (of meer) hadden in hun arsenaal. Om de vraag bij te houden en de Tele-lijn uit te breiden, begon Fender met het aanbieden van andere builds. De Telecaster Custom, geproduceerd uit 1959-1968, bevatte een palissander toets en dubbele body binding, en was verkrijgbaar in andere kleuren dan de standaard wit en butterscotch blonde.
Vervolgens kwam de Telecaster Thinline in 1969, die waarschijnlijk werd geïnspireerd door de visuele aantrekkingskracht van holle body en semi-holle gitaren. De semi-holle Thinline droeg een F-hole, een functie die zou worden overgedragen naar een latere 1972 versie met een double-coil pickup genaamd de Wide Range humbucker.
Fender bracht een andere Telecaster Custom in 1972, maar deze had een Wide Range humbucker in de nek in plaats van de klassieke single-coil pickup. Het bevatte ook dubbele toon en volumeregelaars, evenals een drie-weg pick-up schakelaar, het aanbieden van een grotere veelzijdigheid en tonale exploratie.
De 1972 Telecaster Custom werd zeer snel gevolgd door de Telecaster Deluxe, die twee Wide Range humbucking pickups had. Het had dezelfde controle configuratie als de Custom, maar kenmerkte een Stratocaster-stijl nek. In 1973-1974 bood Fender de Deluxe aan met een tremolo brug. Een andere variant was de Telecaster Plus, die werd geïnstalleerd met Lace Sensor single-coil en humbucking pickups in de nek en brug.
Sindsdien is Fender gekomen met verschillende versies van zijn revolutionaire gitaar, zoals de Fender American Professional Telecaster. Hoewel er in de loop der jaren kleine veranderingen zijn aangebracht in de Tele-configuratie, kleuren en design, blijft de iconische vorm en het heldere geluid - inderdaad de kernkenmerken van de Telecaster - hetzelfde. Dat is precies waarom we het geweldig vinden, en waarom toekomstige generaties muzikanten zonder twijfel de Fender Telecaster hun go-to axe zullen blijven maken.
Als je meer wilt weten over de geliefde Tele, vonden we het boek The Fender Telecaster: The Life and Times of the Electric Guitar That Changed the World van Dave Hunter zeer informatief. Lees het en vertel ons wat je ervan vindt!